EMIGRANTE



Distancia               Frío               Mocidade          Soidade


Recordos esvaecidos no tempo… Os verdes prados, a música acompasada da choiva escorrendo polas túas meixelas. Respirar e sentir como viaxa o arrecendo único da túa figura polas miñas veas. Miro arredor e sinto que me falta algo meu. Ergo a vista e sinto que me falta algo meu, Es ti. Alzo a vista e non te vexo máis alá do horizonte. Mais teño medo de esquecerte…

Formas parte de min. Fuches ti a que me deu a vida e a que me viu medrar, vivindo protexido na túa pel, sempre húmida e morna, coa que compartín momentos inesquecibles. É a ti a quen lle debo todo, pero o sufrimento, a dor, a fame…afastáronme de ti. Tiven que abandonarte e comezar unha vida lonxe, aínda que sempre estiveches aquí pertiño, no meu corazón.


Sei que voltarei a ver o teu fermoso rostro algún día e descansando para sempre na túa man, a carón do teu latexo e sentirei que esta terra está viva eternamente.


Sempre miña, GALICIA.



DAMIÁN CONDE ( 4º ESO)